بیمار بدون توجه به اجرای مطلوب اصول بیولوژیکی و مکانیکی نتیجه کار را با توجه به اینکه پروتز چگونه به نظر می رسد ارزیابی و بررسی می کند، به ویژه در مواردی که دندان های قدامی جایگزین می شوند. بسیاری از ملاحظات زیبایی که در رابطه با روکش های منفرد مطرح هستند در مورد پونتیک نیز به کار می روند. هنگامی که تلاش می شود تا به ظاهر و نمای طبیعی دست پیدا کنیم، ممکن است با چندین مشکل که منحصر به پونتیک می باشند روبرو شویم.
سطح مشترک لثه ای
پونتیکی که از نظر زیبایی موفق باشد فرم، کانتور، لبه انسیزالی، امبراژورهای ژنژیوالی و انسیزالی، و رنگ دندان های مجاور را به صورت مشابه بازسازی می کند. شبیه سازی پونتیک با دندان طبیعی در اغلب موارد در سطح بین بافت و پونتیک دچار مشکل می شود. بزرگترین مشکل در ایجاد جبران تغییرات آناتومیک است که پس از کشیدن دندان اتفاق می افتد. باید به فرم سطح تبدیل هنگامی که به محل تماس پونتیک – بافت می رسد توجه ویژه ای شود، تا ظاهر و نمای((طبیعی)) دست یافتنی شود. تنها به شبیه سازی فرم سطح فاسیال دندان از دست رفته نمی توان اتکا کرد، چرا که پس از کشیدن دندان، استخوان آلوئول تحت تحلیل و / یا بازسازی (remodeling) قرار می گیرد. در این مورد اگر کانتور دندان اصلی را ایجاد کنیم، پونتیک در بعد انسیزور ژنژیوالی طویل و غیرطبیعی به نظر می رسد.
جهت دستیابی به نمای واقعی دندان طبیعی،پونتیک زیبا باید به گونه ای باشد که با فریب بیننده، فرد باور کند که در حال مشاهده دندان طبیعی است.
پونتیک ریج لپ اصلاح شده برای بیشتر نواحی قدامی توصیه می شود؛ این پونتیک با پوشاندن آنچه از ریج باقیمانده وجود دارد عرض باکولینگوالی از دست رفته را جبران می کند. به جای اینکه مشاهده دندان طبیعی از کرست ریج خارج شود، سمت سرویکال پونتیک در مقابل ریج قرار می گیرد، و هرگونه ساختار غیرطبیعی ریج را که ناشی از دست رفتن دندان می باشد می پوشاند. خوشبختانه ، به دلیل اینکه بیشتر دندان ها فقط از دو بعد دیده می شوند، این ارتباط مشخص نمی شود. ریج لپ اصلاح شده که به طرز صحیحی طراحی شده باشد، در سمت بافتی تحدب ورد نیاز را فراهم کرده و در سمت لینگوال امبراژورهای باز و صافی را جهت سهولت تمیز کردن به وجود می آورد البته اجرای این کار دشوار می باشد. از نظر کلینیکی، بسیاری از پونتیک ها کانتوری کوچکتر از حد مطلوب را دارند که منجر به ایجاد ظاهر غیر طبیعی می شود. با آماده سازی و اجرای دقیق مرحله موم گذاری تشخیصی می توان از این مسئله جلوگیری کرد. بعضی اوقات باید بافت ریج به وسیله جراحی شکل داده شود تا نتایج بهتر شوند.
در شرایط طبیعی ، نور از بالا می تابد، و سایه شیء زیر آن تشکیل می شود. نور و روشنایی غیرقابل انتظار و سایه های ناشی از آن می توانند برای مغز گیج کننده باشند. به دلیل تجربه قبلی، ذهن ((می داند)) که دندان از لثه خارج می شود، بنابراین پونتیک را به صورت دندان ((می بیند)) مگر اینکه سایه ها خلاف این مطلب را بازگو کنند. باید در رابطه با اینکه سایه در چه نواحی از دندان های طبیعی ، به ویژه اطراف مارژین لثه، تشکیل می شوند توجه ویژه ای صورت گیرد. اگر پونتیک با ریج باقیمانده تطابق ضعیفی داشته باشد، سایه غیرطبیعی در ناحیه سرویکال ایجاد می شود که غیر عادی بوده و نمای غیر واقعی از دندان طبیعی ایجاد می کند. علاوه بر این، تحلیل در سطح تماس ژنژیوالی باعث تجمع بقایای غذایی شده، و همچنین نمای واقعی و فریب دهنده دندان را ضایع می کند.
هنگامی که نمای ظاهری بیشترمورد توجه و حائز اهمیت است، پونتیک تخم مرغی(بیضوی) که توام با حفظ استخوان آلوئل یا افزایش بافت نرم ریج به کار می رود، می تواند در محل تماس لثه ای نمایی را ایجاد کند که واقعاً غیر قابل تمایز از دندان طبیعی باشد. به دلیل اینکه این پونتیک از تحلیل بافت نرم حاصل می شود، در معرض مشکلات ناشی از پونتیک ریج لپ اصلاح شده قرار ندارد. اما، در بیشتر موارد، بیمار باید اقدامات جراحی اضافی را که برای پونتیک تخم مرغی (بیضوی) ضروری است بپذیرد.
طرح انسیزوژنژیوال
دستیابی به پونتیکی با اندازه صحیح به آسانی با شبیه سازی دندان اصلی امکان پذیر نمی باشد. تحلیل ریج موجب می شود تا چنین پونتیکی در ناحیه سرویکالی طویل به نظر برسد. ارتفاع دندان بلافاصله هنگامی که بیمار لبخند می زند قابل مشاهده بوده، و مارژین ژنژیوالی مشخص می شود. اما موقعیت لبیولینگوالی یا کانتور سرویکالی غیرطبیعی، بلافاصله مشاهده نمی شود. می توان با فرم دهی مجدد نیمه ژنژیوالی سطح لبیال از این مسئله جهت ساخت پونتیکی با ظاهر خوب استفاده کرد. بیننده طول طبیعی دندان را مشاهده می کند اما از شکل غیرطبیعی لبیال آگاه نمی شود و خطای دید و فریب بیننده موفقیت آمیز می باشد.
حتی در موارد تحلیل استخوانی نسبتاً شدید، دستیابی به نما و ظاهر طبیعی با ایجاد شکل و کانتور پونتیک ها ممکن است همچنان امکان پذیر باشد. اما در نواحی که کشیدن دندان توام با تحلیل بیش از حد استخوان آلوئول می باشد، پونتیکی که طول طبیعی دارد به هیچ وجه با ریج تماس نخواهد داشت. یک راه حل فرم دادن پونتیک به صورتی است که تاج و ریشه طبیعی را با فرم دادن محل اتصال سمان به میناشبیه سازی کنیم. ریشه می تواند به صورتی رنگ آمیزی شود که مشابه عاج نمایان شده باشد.
روش دیگر استفاده از پرسلن صورتی جهت شبیه سازی بافت های لثه ای می باشد. اما در چنین پونتیک هایی تماس بافتی به طور قابل ملاحضه ای افزایش یافته و جهت موفقیت طولانی مدت نیازمند کنترل پلاک بسیار دقیقی می باشند. روش های افزایش ریج جهت تصحیح نواحی با تحلیل محدود موفقیت آمیز بوده اند. هنگامی که تحلیل استخوان شدید باشد، اغلب با پروتز پارسیل متحرک نسبت به پروتز پارسیل ثابت می توان به نتایج زیبایی بهتری دست یافت.
عرض مزیودیستالی
در بیشتر موارد، عرضی که برای پونتیک وجود دارد نسبت به عرض دندان مشابه در کوادرانت مقابل کمتر یا بیشتر می باشد. این مسئله معمولاً به دلیل حرکت کنترل نشده در حین کشیدن دندان و عدم جایگزینی دندان رخ می دهد.
در صورت امکان، چنین اختلافی باید با درمان ارتودنسی تصحیح شود. اگر این کار امکان پذیر نباشد، ممکن است با ادغام کردن اصول ادراک بصری در طراحی پونتیک بتوان به ظاهر قابل قبولی دست یافت. به دلیل تفسیر پرسپکتیو غلط، مغز با تفسیر غلط اندازه نسبی اشکال یا خطوط دچر سردرگمی می شود. به همین صورت ممکن است پونتیکی که اندازه غیرطبیعی دارد به صورتی طراحی شود که باعث درک غللط شده و به صورت پونتیکی که اندازه طبیعی تری دارد به نظر آید. عرض دندان قدامی معمولاً با موقعیت نسبی لاین انگل های مزیوفاسیال و دیستوفاسیال، مشخص شده و شکل کلی آن با الگوی جزئی فرم سطحی و بازتاب نور بین لاین انگل ها تعیین می گردد. ویژگی های دندان مشابه در کوادرانت مقابل باید تا حد ممکن به طور دقیق در پونتیک بازسازی شده، و اختلاف فضا را می توان با تغییر شکل نواحی پروگزیمال جبران کرد. Retainerها و پونتیک ها را می توان به منظور به حداقل رساندن اختلاف فضا را می توان با تغییر شکل نواحی پروگزیمال جبران کرد.Retainerها و پونتیک ها را می توان به منظور به حداقل رساندن اختلاف ها متناسب کرد. ( این از دیگر مواردی است که در آن مرحله موم گذاری تشخیصی به حل مشکل ترمیمی چالش برانگیز کمک می کند).
اختلاف فضا هنگامی که دندان های خلفی باید جایگزین شوند مشکل کمتری ایجاد می کند، چرا که نیمه دیستالی آنها به طور طبیعی از جلو دیده نمی شود. مشکل اختلاف در این ناحیه را می توان با مشابه سازی نیمه مزیال و قابل رویت دندان و سپس تنظیم و تطبیق نیمه دیستال بر اساس فضای موجود حل کرد. شکل دندان در نیمه ای که کمتر قابل رویت است تطبیق می یابد.