پونتیک ها دندان های مصنوعی پروتز دندانی ثابت پارسیل (FDP) می باشند که جایگزین دندان های طبیعی از دست رفته شده ، و فانکشن و نمای ظاهری را بازسازی می کنند.
این دندان ها باید با سلامت دهان سازگار بوده و راحت باشند. نواحی بی دندانی که پروتز ثابت باید در آنجا قرار بگیرد ممکن است در فاز طرح درمان مورد بررسی قرار بگیرد. متاسفانه، هرگونه نقص و مشکل بالقوه که ممکن است در طول ساخت پونتیک به وجود آید، اغلب فقط پس از ساخت دندان یا حتی هنگامی که کست نهایی آماده ارسال به لابراتوار می باشد مشخص می گردد. ساخت مناسب و صحیح مستلزم ارزیابی دقیق ابعاد قطعی و نهایی نواحی بی دندانی: عرض مزیودیستالی، ارتفاع اکلوزوسرویکالی، بعد باکو لینگوالی و محل ریج باقیمانده می باشد. به منظور طراحی پونتیکی که امکان رعایت بهداشت را فراهم کند و از آسیب به ریج باقیمانده جلوگیری نماید، باید توجه ویژه ای به فرم و شکل سطح لثه شود و صرفاً بازسازی شکل دندان یا دندان های از دست رفته کافی نمی باشد. پونتیک باید با دقت طراحی و ساخته شود، تا نه تنها کنترل پلاک سطح بافتی اطراف دندان های پایه مجاور تسهیل شود بلکه همچنین باید با شرایط اکلوزالی موجود مطابقت داشته باشد. علاوه بر ملاحضات بیولوژیک، طرح پونتیک باید به منظور ایجاد استحکام و افزایش طول عمر با اصول مکانیکی، و همچنین به منظور ایجاد نمای رضایت بخشی از دندان های جایگزین با اصول زیبایی مطابق باشد.
به دلیل اینکه پونتیک باعث اتصال مکانیکی دندان های پایه شده شده و بخشی از ریج باقیمانده را می پوشاند، لذا تصور می شود که به عنوان بخشی از پروتز نقش دینامیک داشته و نمی تواند به صورت ماده ای بی جان از جنس طلا، پرسلن یا آکریل در نظر گرفته شود که در آن ناحیه قرار داده می شود.